નાના બાળક ના જોર જોર થી રડવા નો અવાજ સાંભળી ને હું કુતુહલ સહજ ભાવે ઘર ની બહાર આવ્યો . એક ભાઈ એના ચારેક વરસ ના બાળક ને બાલ-મંદિર માં ( સુધરેલી ભાષા માં કહું તો પ્લે હોમ માં મુકવા જતા હતા) , પણ ઘર ના માહોલ ની બહાર ના રહેવા ટેવાયેલું એ બાળક રડતું હતું

" તારે ચોકલેટ ખાવી છે ને , જો હું સાંજે તને લઇ આપીશ " બાળક ને શાંત પાડવા માટે લાલચ અપાઈ રહી હતી. પણ બાળક નાં શબ્દો તો ઘર માંગી રહ્યા હતા , માં ના પાલવ ની આડશ , માંગી રહ્યા હતા .

શાળા જીવન ના શરુઆત ના દિવસો આવા જ હોય છે . માં ની હુંફ ભરી સોડ છોડી ને શાળાએ જવાનું , નવા શબ્દો અને એકડા શીખવાના . નવા મિત્રો , રિશેષ માં નાસ્તો કરવાની મઝા , એમાય બીજા ના ડબ્બા નો નાસ્તો હંમેશા સ્વાદિષ્ટ લાગતો . નાની નાની ચીજો માટે જીદ અને ધમપછાડા . ક્યારેક મળતી સમજાવટ, તો ક્યારેક મળતો મેથીપાક . એ તોફાન ની ફરિયાદો અને એ નાના નાના ઇનામો . શૈશવ કેટકેટલી મીઠાશભરી પળો ને હંમેશ માટે લઇ ને ચાલ્યું ગયું નૈ...

" મોઢે બોલું માં , અને ત્યાતો મને સાચેજ નાનપણ સાંભરે ,
પછી મોટપ ની મઝા , મને કડવી લાગે 'કાગ'ડા .."- કવિ દુલા ભાયા "કાગ" ની પંક્તિઓ યાદ આવે .

પણ એક વિચાર મન માં જરૂર આવે છે . બાળપણ ચાલ્યું ગયું ,પણ શું બાળપણું ગયું છે ખરું ....કાલુ કાલુ બોલતા નાના બાળક સાથે શું આપણે 'તોતલી' ભાષા માં બોલી નથી જતા ...! એ તોતડી બોલી હજી નથી ગઈ .
કયારેક ક્યારેક દોસ્ત કે કલીગ ની પ્લેટ માંથી સેન્ડવીચ કે પીઝા નો ટુકડો લઇ નથી લેતા..! ... એ નાસ્તો વહેંચી ને ખાવા ની ટેવ નથી ગઈ .
શું આપણ ને હજી પણ ટોમ એન્ડ જેરી , કે મિકી માઉસ ના શો જોવા નથી ગમતા ...! એ નટખટપણું નથી ગયું .
એક વાર દિલ પર હાથ મૂકી ને કહેજો , શું એવી એક પણ સવાર તમારા જીવન માં આવી છે , જયારે થાય કે ....' યાર આજે જોબ / ધંધા પર જવાની ઈચ્છા નથી , ઘરે બેસી ને મનગમતી કોઈ પ્રવૃત્તિ કરવી છે, કે બહાર ફરવા જવું છે' . પણ મન ની એ ઈચ્છા મારી ને આપણે કામ પર ગયા હોઈએ '... આપણું બાળ મન ઈચ્છા ની હુંફ માં રહેવા ઈચ્છે છે , પણ 'કામ ની ચિંતા કે પ્રેશર ' રૂપી પિતા એને 'આવતા સંડે કે હોલીડે 'ની લાલચ આપી ને મનાવી લે છે . અને આપણે એ મન ને મારી ને કામ પર ચાલ્યા જઈએ છીએ ..... બાળપણ ગયું દોસ્તો ... માંહ્યલું બાળક નહિ .....

--મહેન્દ્ર પોશીયા ( તરુવર )

અમદાવાદ, ગુજરાત